O PIANO POLA XANELA
Crónica visual do Papagayo
«Terror de la noche crápula del Papagayo y Tabares, se cuenta de Cela algún desafuero, como el de aquella madrugada en el que el ruido descomunal despertó a los que estaban dormidos y dejó en vilo a los despiertos, que eran la mayoría.
– ¿Qué ha pasado?
– ¡Alguien ha tirado un piano por la ventana!
Había sido, claro, Camilo, que en un momento de inspiración gamberra sacó fuerzas de flaqueza y lanzó a la calle el piano reluciente que adornaba desde tiempo inmemorial el salón de recibir de las furcias».
(«Camilo José Cela. ¿Yo soy así?». Mariano Tudela. Ed. Grupo Libro, 1991)
Por vez primeira, Xosé Castro ‘Pepucho’ e o seu fillo, o tamén fotógrafo Óscar París, presentan un traballo conxunto que levaba moito tempo agochado nos caixóns: un percorrido por un dos barrios máis literarios pero menos fotografados da cidade, quizáis porque poucos co seu arroxo e determinación, pero tamén coa súa sensibilidade, para adentrarse, cámara en man, por estas angostas rúas aló polas décadas dos anos 60, 70 e 80 do século pasado.
Dúas miradas, dous puntos de vista, pero despoxados ambos da aura intelectual, entrañable e idealizada coa que Cela insistiu en convertir ao xa desaparecido barrio chinés («cuesta putera de tanta confianza como buen acougo», según o describiu) en escenario polo que transitaban os personaxes das súas novelas, que é a imaxe que aínda prevalece na memoria colectiva. París e Pepucho, pola súa banda, asómanse ao Papagayo como o que son, dous fotoxornalistas cunha especial capacidade de observación, empeñados en documentar unha realidade que perviviu moito tempo confinada, coa rúa convertirda nunha especie de ‘gueto’ ao que a meirande parte da cidadanía prefería non mirar.
‘O piano pola xanela’ é a primeira exposición íntegramente conceptualizada, comisariada e producida por FFOCO.
Xosé Castro, máis coñecido como ‘Pepucho’ (A Coruña, 1942), «foi o fotógrafo da cidade e dos cidadáns. O seu obxectivo sempre foi a xente. É o home que estaba detrás da cámara no incendio do pazo de Meirás, no conflicto das Encrobas, no accidente do avión en Montrove, nas inundacións de Padrón. Antes foi escudero de Alberto Martí, outro histórico (…) Detrás de cada imaxe hai unha historia e Xosé Castro é o home do milón de historias. Un millón de historias e un millón de amigos. Fotografou durante décadas, máis de corenta anos publicando fotos nas páxinas de La Voz, todos os rincóns e rostros da cidade. Fixo bodas, bautizos, funerais (…) Expuso unha colección de bicos no Casino del Atlántico que nada lle envexaban ao que inmortalizou Doisneau. Bicos no paseo marítimo, bicos na rúa, bicos en calquera recuncho. Non podería ser doutro xeito nun amante da vida. Xosé Castro só sabe traballar con película de alta sensibilidade, a súa».
«El fotógrafo de la gente». César Casal, La Voz de Galicia. 13/03/2006
Óscar París é fotoxornalista autodidacta. Comezou a súa traxectoria no diario La Voz de Galicia como aprendiz de laboratorio e, xa como reporteiro, traballou na Axencia EFE, Diario 16 e o diario El País, onde desenvolveu a meirande parte da súa vida profesional.
Na actualidade traballa como freelancer e centra a súa producción en reportaxes de contido social, con especial atención aos colectivos máis desfavorecidos.