Esclusa Extensiva
Albertino | Suqui Castro | Alba González Vilar | Nachok | Belén Terlizzi | Ramon Yoshimura
Esta exposición é a finalización do exercicio didáctivo e colectivo desenvolvido ao longo de todo o ano por Habelas Hainas Estudio Creativo. Comisariado por Jacobo Ameneiro, nesta edición transita polo concepto do tempo, profundando nos diferentes aspectos, relacións e disparidades que poden xurdir ao enfrontarnos a el.
Foto: Alba González Vilar
Fundación Luis Seoane
Corredor primeira planta
5NOV-12DEC 21
Os que nunca fomos. Albertino
Ninguén coñecía a aquel personaxe de trazos indefinidos, tiña rostro humano, pero tamén había trazos animais, un primate, calquera fauna, un cabaleiro ancián, un Don Quixote ou mesmo un monxe estraño. O certo é que os seus ollos eran notables, observaba todo, as procesións, as bandas musicais, as parellas e familias conversando, e o peregrinar da xente.
Pero todo nel era nebuloso, rostro, roupa, pescozo… se se percibisen as cores e cheiros dalgunha flor, delataríano.
Quería Ser. Suqui Castro
Ah, mira, e esta é de cando fomos ao festival de Jazz da Defense, en París, ese que fan tódolos veráns. Si, mira, é do 1949, creo. Que vestidos tan lindos levabamos. Eran case de estreno. Fixemos a foto á saída do metro, antes do concerto. Facía algo de fresco. Que fartas estabamos de tanto concerto por streaming e tanta leria. Como se chamaban aqueles do TRAP-JAZZ que descubrimos?
ALMA. Alba González Vilar
Entre boleros reencóntrome contigo, é inevitable, a través do teu arquivo fotográfico analizo a túa forma de mirar e imaxínome reproducindo momentos.
Din que a vida é unha viaxe, leste é a miña viaxe a través da luz dos teus retratos en branco e negro, estes son algúns recordos que se converten en algo novo.
Como reinterpretar os retratos de moitos dos vosos antepasados capturados polos ollos dos meus.
Como dicía aquela canción de Machín, non importa en que forma, nin onde, nin como….
A Ansiedade dos Límites. Nachok
Estes son escintileos de tempos anteriores ás capturadoras de carbono atmosférico, incluso ao cupo enerxético individual.
A vida da xente era máis orgánica, espontánea. Gustaríame experimentar como se vivía sen ter todo medido, acotado, programado; sometido á implacable lei algorítmica.
Reconfórtame ver as imaxes e tocar o pouco que queda daqueles tempos confusos, os pequenos retrincos de vida que deixaron os meus devanceiros, bits de memoria que aínda quedan na tarxeta interna de teléfonos celulares corroídos pola humidade e o tempo.
Gústame recrear aquelas imaxes, xogar a unir pezas que ás veces teño que inventar e que non casan con nada, pero que me permiten participar naquela historia e completala dun xeito ilóxico, desordenado pero que me deixa descansar da ansiedade dos límites.
Teño que seguir mañá, acaba de saltar o aviso do limitador de consumo eléctrico. Xa non vexo nada.
Emendar. Belén Terlizzi
Volve a luz que as envolveu, a través das súas imaxes. Esa luz modula as sensacións do presente, coloréao, deforma a ollada, xenera ruídos na percepción das formas.
Voltan os soños nos que nos recoñecemos de novo, todas.
Navegamos, indiferentes ao tacto da distancia, porque sabemos que a auga acubilla os nosos devezos.
FREN. Ramon Yoshimura
O tempo é unha das lineas pola cal nós tan so transitamos durante un mínimo intervalo, somos finitos, dende o primeiro instante de vida determinase o fin, intentamos atrapar os nosos recordos na memoria, atarnos a vida, deixar a nosa pegada, e niso é experta a fotografía. Este proxecto pretende recoller a memoria que conforman as fotografías, transitar nesta liña da vida, buscando un segundo conxelado no tempo, un instante eterno que mostra a fraxilidade das persoas.