AS IMAXES MORDEN
Proxección documental + Conversa con Paolo Gasparini
Co fin de coñecer mellor o traballo dun dos grandes referentes da fotografía latinoamericana, FFoco proxecta dúas pezas documentais sobre a vida e obra de Paolo Gasparini:
- ‘El fotógrafo y la fotografía, la identidad de un malentendido’
- ‘Las imágenes muerden’
A continuación, conversaremos co autor a través da plataforma Zoom, para profundizar de primeira man na traxectoria de quen foi discípulo do mítico Paul Strand.
Paolo Gasparini (1934, Gorizia, Italia) formouse como fotógrafo inmerso no neorrealismo italián, nos anos 50 do século pasado. En 1955 instalouse en Venezuela, onde comeza a súa andaina profesional na fotografía de arquitectura ao tempo que realiza reportaxes urbanas empregando unha linguaxe realista influenciada por Paul Strand, William Klein o Robert Frank. Como fotógrafo comprometido socialmente, Gasparini publica diversos proxectos en formato fotolibro, que compaxina a partir dos anos 80 coa realización de fotomurais e proxeccións audiovisuais.
Paolo Gasparini é un dos principais fotógrafos do noso tempo. Presenta os seus traballos en forma de proxeccións audiovisuais, fotolibros e fotomurales. Todos eles son montaxes fotográficos, conxuntos de imaxes nos que os significados se multiplican pola relación entre as partes. Gasparini utiliza estes procedementos durante toda a súa carreira, que comezou en Italia nos anos cinconta do século pasado e continúa en Latinoamérica ata a actualidade, en continuas viaxes de ida e volta.
Orixinario do norte de Italia, Paolo Gasparini mudouse a Venezuela á idade de vinte anos e a súa extensa traxectoria está influenciada polo neorrealismo e polo traballo de Paul Strand, de quen foi discípulo. A fotografía urbana é un dos seus intereses principais e así expresouno en multitude de esceas captadas nas rúas de Caracas, Cidade de México, Sao Paulo e Los Angeles.
Ademais é autor dalgúns fotolibros extraordinarios, como Para verte mejor América Latina, considerado unha obra mestra, un traballo sobre «bos e malos» (Cuba e Estados Unidos) co que intenta cambiar «este maltratado e contaminado mundo». En todos os seus proxectos posteriores continuou aplicando a súa norma de «actuar sobre a realidade» para ver, pensar e resistir.
A súa fotografía documental, enfocada a amosar a diversidade da sociedade latinoamericana, constitúe así unha obra única que recopila a historia visual do continente a as súas profundas contradicións. En 1993 obtivo o Premio Nacional de Fotografía de Venezuela.